Tuesday, March 30, 2010

ਫਿਰ ਸੁਣਨਗੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਪਟਾਕੇ

ਆਉਂਦੀ 3 ਤਾਰੀਖ਼ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਕੱਬਡੀ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਜੋ ਗੱਲ ਇਸ ਖੇਡ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਬਹੁਤ ਅਹਿਮੀਅਤ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੱਬਡੀ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟਾਂ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਕੱਲਬਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਫਿਰ ਬਾਹਰ ਵੱਸਦੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੇ ਫੰਡਾਂ ਨਾਲ ਚੱਲਦੇ ਕੁੱਝ ਉੱਚ ਪੱਧਰੀ ਸੰਸਥਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕੱਬਡੀ ਮੈਚਾਂ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਸਦਕਾ ਹੀ ਕੱਬਡੀ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ,

ਜੇਕਰ ਇਹ ਲੋਕ ਵੀ ਹੌਂਸਲਾ ਹਾਰ ਬੈਠਦੇ ਅਤੇ ਕੱਬਡੀ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਆਪਣਾ ਪੈਸਾ ਕ੍ਰਿਕਟ ਵਰਗੀਆਂ ਪ੍ਰਚੱਲਿਤ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਬੜ੍ਹਾਵਾ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਖ਼ਰਚ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਆਉਂਦੀ ਤਿੰਨ ਤਾਰੀਖ਼ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਦੀ ਅਸੀਂ ਕਲਪਨਾ ਵੀ ਨਾ ਕਰ ਪਾਉਂਦੇ। ਅੱਜ ਤੋਂ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਕਦੇ ਇਸ ਲੁਪਤ ਹੁੰਦੀ ਖੇਡ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਵੇਗੀ ਅਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮਿੱਟੀ ਹੁੰਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਸੁਧ ਵੀ ਲਵੇਗਾ।

ਇਸ ਖੇਡ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਦਾ ਬਹੁਮੁੱਲਾ ਯੋਗਦਾਨ ਹੈ, ਜਿਹਨਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਸਾਲ ਚਾਰ ਹਜਾਰ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਕੱਬਡੀ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਕਰਵਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਹਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੱਬਡੀ ਖੇਡੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਜਿਆਦਾਤਰ ਪਿੰਡ ਕੱਬਡੀ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਪਾਉਂਦੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹਨਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਬਡੀ ਖੇਡਣ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਹਨ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਲਈ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਜਿਆਦਾਤਰ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਬਡੀ ਕੇਵਲ ਸ਼ੌਂਕੀਆ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੇਡੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਇਹ ਪਹਿਲ ਸ਼ਾਇਦ ਸ਼ੌਕੀਆ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੱਬਡੀ ਖੇਡਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟਾਂ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦੇ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰੇਗੀ।

ਐਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਕੱਬਡੀ ਦੇ ਲਈ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਇਹ ਉਪਰਾਲਾ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸੁਧਾਰਣ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਯੋਗਦਾਨ ਜ਼ਰੂਰ ਅਦਾ ਕਰੇਗਾ, ਜੇਕਰ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਾਲ ਸਾਲ ਆਯੋਜਿਤ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ, ਤਾਂ ਪਰਕਾਸ਼ ਸਿੰਘ ਬਾਦਲ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਨਾਂਅ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।

ਉਂਝ, ਬਾਦਲ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ੇ ਫੈਲਾਉਣ ਵਾਲੀ ਸਰਕਾਰ ਵੱਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਬਾਦਲ ਸਰਕਾਰ ਆਈ, ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਸੌਦਾਗਰਾਂ ਨੇ ਖੁੱਲ੍ਹਕੇ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਕੀਤੀ। ਖੁੱਲ੍ਹੇਆਮ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਨੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁਰਾਹੇ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਲੱਤ ਕਾਰਣ ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਪਿੰਜਰ ਬਣਕੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ। ਉਹ ਕੱਬਡੀ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਤਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਖੇਡਣ ਦੇ ਲਈ ਜਾਨ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਥੋਥੇ ਕਰ ਛੱਡੇ ਸੀ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੱਬਡੀ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੁਰਾਹੇ ਪਏ ਨੌਜਵਾਨ ਮੁੜ੍ਹ ਤੋਂ ਮੈਦਾਨਾਂ ਦੀ ਰੌਣਕ ਬਣ ਜਾਣ ਅਤੇ ਸੁੰਨੇ ਪਏ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਪਟਾਕੇ ਦੇ ਨਾਲ ਤਾਲੀਆਂ ਅਤੇ ਸੀਟੀਆਂ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਣ।

ਦੋ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦਾ ਮਿਲਣ, ਦੋ ਖੇਡਾਂ ਦਾ ਮਿਲਣ!

ਭਾਵੇਂ ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਦੀ ਸੁਪਰ ਹਿੱਟ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮ 'ਸ਼ਹੀਦੇ ਮੁਹੱਬਤ ਬੂਟਾ ਸਿੰਘ' ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸੰਨੀ ਦਿਓਲ ਦੀ ਸੁਪਰ ਡੁਪਰ ਹਿੱਟ ਫਿਲਮ 'ਗਦਰ' ਹੋਵੇ, ਦੋਹਾਂ ਹੀ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਨੌਜਵਾਨ, ਜੋ ਭਾਰਤ ਦਾ ਨਿਵਾਸੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਮੁਸਲਿਮ ਸਮਾਜ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੱਸਿਆ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੇ ਲਈ ਜਾਨ ਦੀ ਬਾਜੀ ਲਗਾਉਣ ਤੋਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਘਬਰਾਉਂਦਜਿਆਦਾਤਰ ਹਿੰਦੀ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ ਮੁੰਡਾ ਮੁਸਲਿਮ ਸਮਾਜ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਫਿਲਮ ਵਿੱਚ ਦੋ ਸਮਾਜ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸੂਤਰ ਵਿੱਚ ਬੱਝ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਅਸਲ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਨੌਜਵਾਨ ਇੱਕ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਗੱਲ ਨਿਕਾਹ ਤੱਕ ਵੀ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੀ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਖ਼ਬਰਾਂ ਉੱਤੇ ਯਕੀਨ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ।

Tuesday, March 23, 2010

ਪਿਸਤੌਲਧਾਰੀ ਨਾ ਬਣਾਓ ਸ਼ਹੀਦ-ਏ-ਆਜ਼ਮ ਨੂੰ

ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ ਗੁਲਾਮੀ ਦੀਆਂ ਜੰਜੀਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਕੜ੍ਹਿਆ ਕਿਸੇ ਪਾਗਲ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦੇ ਲਈ ਤੜਫ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਦ ਇਸ ਮੁਲ਼ਕ ਦੀਆਂ ਕਈ ਮਾਂਵਾਂ ਨੇ ਕਈ ਜਿੰਦਾਦਿਲ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾਉਣ ਦੇ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕ ਨੂੰ ਮੁੜ੍ਹ ਤੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਲੈ ਸਕਣ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹਨਾਂ ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਦੇ ਲਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਾਲਾਵਾਂ ਹੀ ਨਸੀਬ ਹੋਈਆਂ, ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸਫ਼ਨਿਆਂ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਹਾਲੇ ਵੀ ਵਿਕਸਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਿਆ, ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਿੰਸਕ ਸੋਚ ਦਾ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਇਹਨਾਂ ਮਹਾਨ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ-ਏ-ਆਜ਼ਮ ਸਰਦਾਰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਥੀਆਂ ਸੁਖਦੇਵ ਰਾਜਗੁਰੂ ਆਦਿ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਕੇ ਗੋਰੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਛੱਡਣ ਉੱਤੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਸਮਾਜ ਦੇ ਕੁੱਝ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਉੱਚੀ ਸੋਚ ਦੇ ਸਖ਼ਸ਼ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਪਿਸਤੌਲਧਾਰੀ ਬਣਾਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ, ਜਦਕਿ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਖੂਨ ਖ਼ੂਰਾਬੇ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਗ੍ਰਿਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦਾ ਸੀ।

ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸ਼ਹੀਦ-ਏ-ਆਜ਼ਮ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਦੇ ਤਖ਼ਤੇ ਉੱਤੇ ਲਟਕਾਇਆ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਤਦ ਵੀ ਉਹ ਰੂਸ ਦੇ ਮਹਾਨ ਲੇਖਕ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਿਤਾਬੀ ਮੋਹ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਐਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਮਰਹੂਮ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਆਗੂ ਸੋਹਨ ਸਿੰਘ ਜੋਸ਼ ਨੇ ਆਪਣੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸਾਂਡਰਸ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਆਇਆ, ਅਤੇ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ ਮੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਪਈ ਕਿਤਾਬ ਲਿਬਰਟੀ ਐਂਡ ਦਾ ਗ੍ਰੇਟ ਲਿਬਰਟੇਰੀਅਨਜ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਗਿਆ, ਜਿਸਨੂੰ ਟੀ ਸਪਰੇਡਿੰਗ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਬੁਰਜੁਆ ਇਨਕਲਾਬੀਆਂ ਦੀਆਂ ਟੂਕਾਂ ਦੀ ਪੁਸਤਕ ਸੀ।

ਜੇਕਰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਕੇਵਲ ਹਿੰਸਕ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਗੋਰੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਸ਼ਬਕ ਸਿਖਾਉਣ ਤੋਂ ਊਕ ਜਾਂਦਾ, ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੋਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਸ਼ ਹੋਣਾ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਹੋਸ਼ ਅਤੇ ਜੋਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ ਤਾਲ ਮੇਲ ਬਿਠਾਉਣ ਦੇ ਲਈ ਚੰਗੇ ਗਿਆਨ ਦਾ ਹੋਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਗਿਆਨ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਈ ਮਹਾਨ ਵਿਚਾਰਕ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਕੇ ਹਾਸਿਲ ਕੀਤਾ। ਜੇਕਰ ਭਗਤ ਕੇਵਲ ਹਿੰਸਕ ਸੋਚ ਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਦਿੱਲੀ ਅਸੰਬਲੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟੇ ਬੰਬ ਦੇ ਨਾਲ ਕਈ ਲਾਸ਼ਾਂ ਵਿਛਾਉਂਦਾ, ਪਰੰਤੂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਬੋਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਤੱਕ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਬੋਲਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਅਸੰਬਲੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਿਆ ਬੰਬ ਗੋਰੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਚਿਤਾਵਨੀ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਗ੍ਰਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਦੇਸ਼ ਵੀ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਲਾਹੌਰ ਥਾਣੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੰਜੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠੇ ਦੀ ਫੋਟੋ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਸਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਫ਼ੈਦ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਡਰ ਤਕਲੀਫ਼ ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਹਿੰਸਕ ਸੋਚ ਦਾ ਹੋਣ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਉੱਚੀ ਅਤੇ ਸੁੱਚੀ ਸੋਚਦਾ ਮਾਲਕ ਸੀ, ਉਸਦਾ ਮਕਸਦ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮੀ ਦੀਆਂ ਜ਼ੰਜੀਰਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਵਾਉਣਾ ਸੀ। ਦੇਸ਼ ਦੇ ਚਿੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਅਸਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਪਿਸਤੌਲਧਾਰੀ ਵਿਖਾਉਣ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਜੇ ਉੱਚੀ ਸੁੱਚੀ ਸੋਚ ਦਾ ਫ਼ਕੀਰ ਨੌਜਵਾਨ ਦਰਸਾਉਣ, ਜੋ ਉਸਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਹੈ।
 
ਧੰਨਵਾਦ ਸਹਿਤ-

Monday, March 22, 2010

ਦੇਈਂ ਰੱਬਾ

ਦੇਈਂ ਰੱਬਾ
ਸ਼ਿਵ ਦਾ ਦਰਦ, ਪਾਸ਼ ਦੀ ਅੱਗ
'ਤੇ ਪਾਤਰ ਦੇ ਹਰਫ਼
ਅੱਜ ਕੁੱਝ ਲਿਖਣ ਨੂੰ
  ਮੇਰਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਐ 

ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸੱਜਦਾ

ਤੇਰੀ ਸੋਚ ਅਵੱਲੀ,
ਜਦੋਂ ਗਾਵੇਂ, ਕਰਵਾਵੇਂ ਤਸੱਲੀ
ਜੋ ਹੋਰਾਂ ਨਾ ਮੱਲੀ,
ਉਹ ਥਾਂ ਮਰਜਾਣੇ ਮਾਨ ਨੇ ਜਾ ਮੱਲੀ

ਮਰਜਾਣਾ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਮਾਨ ਨਾਲ ਲੱਗ ਤਰ ਗਿਆ
ਸੋਚ ਸੂਫ਼ੀ ਵਰਗੀ,
ਤਾਹੀਉਂ ਪੁੱਤ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਕਰਜ ਅਦਾ ਕਰ ਗਿਆ
ਪਿੰਡ ਗਿੱਦੜਬਾਹਾ ਵੀ ਫ਼ਖਰ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਹਰ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਨਾਲ ਤੇਰਾ ਜਿਕਰ ਕਰਦਾ ਹੈ
ਕਿਉਂਕਿ ਜੰਮਿਆ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ
ਅੱਜ ਵੀ ਉਸਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਧੰਨਵਾਦ ਸਹਿਤ-
ਕੁਲਵੰਤ ਹੈੱਪੀ

Thursday, March 18, 2010

ਸੰਗੀਤਕ ਦਰਿਆ ਦਾ ਪਾਣੀ ਨਿਤਰਿਆ


ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਪੰਜਾਬ ਹੋਕੇ ਆਇਆ। ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹਾਂ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਪੰਜਾਬ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਲੱਗਿਆ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਸ ਵਾਰ ਜੋ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲੀ, ਉਹ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸੰਗੀਤਕ ਦਰਿਆ ਦਾ ਪਾਣੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਗਿਆ, ਜੋ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਬਹੁਤ ਗੰਧਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਸੰਗੀਤਕ ਦਰਿਆ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਸਾਡੇ ਨਵੇਂ ਗੀਤਕਾਰਾਂ ਨੇ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਗੀਤਕਾਰਾਂ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲ ਦੇ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਚੁਣਨ ਦੇ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਗਾਇਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ੀ ਦੇਣੀ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਗਾਇਆ। ਤੀਜੀ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ੀ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕੀਤਾ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵੱਧਕੇ ਭਰਵਾਂ ਹੁੰਗਾਰਾ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸਦਾ ਰੋਣਾ ਹੁਣ ਤੱਕ ਹਰ ਗਾਇਕ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਗਾਇਕ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਗੀਤ ਕਿਉਂ ਗਾਉਣੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ, ਉਹ ਇੱਕਾ ਦੁੱਕਾ ਉਦਹਾਰਨਾਂ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੇ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸਰੋਤੇ ਸੁਣਦੇ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੀ ਗਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਗੱਲ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਆਨੇ ਸੱਚੀ ਸੀ, ਆਖਿਰ ਰੋਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਚੱਲਦੀ ਕਿਸ ਨੂੰ ਬੁਰੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ।

ਵੈਸੇ ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹਰ ਚੀਜ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਅੱਜ ਹੈ ਉਹ ਕੱਲ੍ਹ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ, ਜੋ ਕੱਲ੍ਹ ਆਵੇਗਾ ਉਹ ਵੀ ਸਥਾਈ ਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਪਿਛਲੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਦੋਗਾਣਾ ਗਾਇਕੀ ਨੇ ਬੜਾ ਜੋਰ ਫੜ੍ਹਿਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੋਲੋ ਗਾਇਕੀ ਨੇ ਝੰਡੇ ਬੁਲੰਦ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਜੇਕਰ ਉਸ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸਮਾਂ ਹੋਰ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਜਾਈਏ ਤਾਂ ਅਮਰ ਸਿੰਘ ਚਮਕੀਲਾ ਅਮਰਜੋਤ, ਮੁਹੰਮਦ ਸਦੀਕ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ, ਕਰਤਾਰ ਰਮਲਾ, ਦੀਦਾਰ ਸੰਧੂ ਅਤੇ ਕੇ ਦੀਪ ਦੋਗਾਣਾ ਗਾਇਕੀ ਦੇ ਮੋਹਰੀ ਗਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸਨ। ਬਦਲਾਅ ਸਮੇਂ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ। ਜੋ ਇਸ ਵਾਰ ਪੰਜਾਬ ਫੇਰੀ ਦੌਰਾਨ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਸ਼ਾਇਦ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਦੀ ਫੇਰੀ ਉੱਤੇ ਨਾ ਵੀ ਮਿਲੇ।

ਪੰਜਾਬੀ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਵੱਖਰੀ ਪਹਿਚਾਣ ਅਤੇ ਵੱਖਰਾ ਰੁਤਬਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਨੇ ਤਾਂ ਸਦਾ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਮਾਣ ਵਧਾਇਆ ਹੈ। ਜੋ ਪੰਜਾਬ ਫੇਰੀ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ, ਇਹ ਮਾਨ ਸਾਹਿਬ ਦੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਪੈਂੜਾਂ ਦੇ ਕਾਰਣ ਹੀ ਹੋਇਆ। ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਦੇ ਨਕਸ਼ੇ ਕਦਮ ਉੱਤੇ ਚੱਲਦੇ ਹੀ ਮਨਮੋਹਨ ਵਾਰਿਸ ਅਤੇ ਕਮਲ ਹੀਰ ਨੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਗੀਤਾਂ ਬਣੀ ਰੁਖ਼ ਕੀਤਾ, ਜਿਉਂਦੀ ਰਹੇ ਮੰਗਲ ਹਠੂਰ ਦੀ ਕਲਮ, ਜਿਸਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਰਸੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਦਿੱਤਾ। ਇਸੇ ਕੜ੍ਹੀ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਨਾਂਅ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਰਾਜ ਕਾਕੜੇ ਦਾ, ਜਿਸਦੇ ਗੀਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਮੁੜ੍ਹ ਤੋਂ ਸਿਰ ਉੱਚਾ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਸਹਾਰਾ ਦਿੱਤਾ। ਬੱਬੂ ਮਾਨ ਨੇ ਜਿੱਥੇ ਸਮਾਜ ਬੁਰਾਈਆਂ ਉੱਤੇ ਗੀਤ ਗਾਏ, ਉੱਥੇ ਕੁੱਝ ਉਸਦੀ ਕਲਮ ਨੇ ਬਹੁਤ ਗਲਤ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਏਕ ਰਾਤ ਕਾ ਸੁਆਲ ਹੈ, ਕਣਕਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗਜੂ ਆਦਿ ਗੀਤ।

ਆਖਿਰ ਸਾਹਾਂ ਉੱਤੇ ਪੁੱਜ ਚੱਲੀ ਕਬੱਡੀ ਦੇ ਲਈ ਬਨਾਵਟੀ ਸਾਹ ਯੰਤਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਗਿਆ ਬੱਬੂ ਮਾਨ ਦਾ ਕੱਬਡੀ ਉੱਤੇ ਗਾਇਆ ਗੀਤ 'ਮਰਦਾਂ ਦੀ ਖੇਡ ਮੁਟਿਆਰੇ'। ਇਸਦੇ ਬਾਅਦ ਰਾਜ ਕਾਕੜੇ ਦੀ ਕਲਮ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਪ੍ਰੀਤ ਬਰਾੜ ਦੁਆਰਾ ਗਾਇਆ ਗੀਤ 'ਖੇਡ ਦੇ ਕਬੱਡੀਆਂ' ਬੇਹੱਦ ਮਕਬੂਲ ਹੋਇਆ। ਇਹਨਾਂ ਗੀਤਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕਈ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਲਵੇ ਦੀ ਜਾਨ ਅਤੇ ਹਿੱਕ ਦੇ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਉੱਤੇ ਗਾਉਣ ਵਾਲੇ ਗਾਇਕ ਲਾਭ ਹੀਰੇ ਨੇ ਗਾਇਆ ਸੀ "ਸਿੰਗ ਫੱਸ ਗਏ ਕੁੰਡੀਆਂ ਦੇ", ਜਿਸਨੂੰ ਮੱਖਣ ਬਰਾੜ ਦੀ ਕਲਮ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਗੀਤ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਉੱਤੇ ਆਏ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਕੇ ਚੱਲੇ ਗਏ। ਕਿਸੇ ਸ਼ਾਇਰ ਨੇ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਅਕੇਲਾ ਚਲਾ ਥਾ, ਲੋਗ ਆਤੇ ਗਏ ਔਰ ਕਾਰਵਾਂ ਬਨਤਾ ਗਿਆ।

ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਅਤੇ ਬਲਕਾਰ ਸਿੱਧੂ ਨੇ ਇਸ ਲੀਹ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਅੱਜ ਪੰਜਾਬੀ ਸੰਗੀਤ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਕਈ ਹੋਰ ਹੀਰੇ ਮਿਲ ਗਏ। ਪ੍ਰਾਮਤਮਾ ਨੂੰ ਦੁਆ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਾਫ਼ਿਲਾ, ਸਿਲਸਿਲਾ ਇੰਝ ਹੀ ਚੱਲਦਾ ਰਹੈ, ਫਿਰ ਮੁੜ੍ਹ ਕਿਸੇ ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਨੂੰ ਗਾਉਣਾ ਪਵੇ ਪੰਜਾਬੀ ਜ਼ੁਬਾਨੇ ਨੀਂ ਰਿਕਾਣੇ....।

Sunday, March 14, 2010

ਆਮਿਰ ਖ਼ਾਨ ਦੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਪਿੱਛੇ ਕੀ-ਕੀ?

ਤਾਰੇ ਜਮੀਂ ਪਰ' ਅਤੇ 'ਥ੍ਰੀ ਇਡੀਅਟਸ' ਦੇ ਵਿੱਚ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਿੱਖਿਆ ਸਿਸਟਮ ਖਿਲਾਫ਼ ਆਵਾਜ਼ ਬੁਲੰਦ ਕਰਦਿਆਂ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਪਰਦੇ ਉੱਤੇ ਸਭਨਾਂ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਅਪਾਰ ਸਫ਼ਲਤਾ ਨੇ ਜਿੱਥੇ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਦੇ ਇੱਕ ਕਲਾਕਾਰ ਰੂਪੀ ਕਦ ਨੂੰ ਹੋਰ ਉੱਚਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਦੇ ਗੰਭੀਰ ਅਤੇ ਸੰਜੀਦਾ ਹੋਣ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਵੀ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।

ਇਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਸੀ। ਜੇ "ਤਾਰੇ ਜਮੀਂ ਪਰ" ਵਿੱਚ ਆਮਿਰ ਇੱਕ ਅਦਾਰਸ਼ ਟੀਚਰ ਸੀ ਤਾਂ ਫਿਲਮ "ਥ੍ਰੀ ਇਡੀਅਟਸ" ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਨੋਖਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸੀ, ਜੋ ਕੁੱਝ ਵੱਖਰਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਕੁੱਝ ਸਮਾਨਤਾ ਨਜ਼ਰ ਆਈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜਾਗਰੂਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਸੁਭਾਅ, ਕੁੱਝ ਲੀਹ ਤੋਂ ਹੱਟਕੇ ਸੋਚਣ ਦੀ ਆਦਤ। ਇਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਸਿਸਟਮ ਉੱਤੇ ਸਵਾਲੀਆ ਨਿਸ਼ਾਨ ਲਗਾਉਣ ਵਾਲੇ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਅਸਲ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੇਵਲ 12ਵੀਂ ਪਾਸ ਹਨ। ਇਹ ਗੱਲ ਜਾਣਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਭ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਵੇ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹ ਹਕੀਕਤ ਹੈ।

ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕੱਦ ਐਨਾ ਉੱਚਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਪੜ੍ਹੇ ਹੋ, ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸਵਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਾਬਲੀਅਤ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਕਿਤੇ ਘੁੰਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਿੱਖਿਆ ਸਿਸਟਮ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆਕੇ ਹੀ ਅੱਗੇ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੱਲ ਰੁੱਚੀ ਨਹੀਂ ਵਿਖਾਈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਪਾਠਸ਼ਾਲਾ ਤੋਂ ਐਨਾ ਕੁੱਝ ਸਿੱਖ ਲਿਆ, ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਮਹਿਸੂਸ ਨਾ ਹੋਈ।

ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਨੇ ਖੁਦ ਇੱਕ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਟੀਵੀ ਰਿਮੋਟ ਨਹੀਂ ਕਿਤਾਬ ਚੁੱਕੇ ਹਨ, ਉਹ ਗੱਲ ਵੱਖਰੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਹੀਂ। ਜੇਕਰ ਅੱਜ ਆਮਿਰ ਇੱਕ ਸਫ਼ਲ ਅਭਿਨੇਤਾ, ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾ, ਫਿਲਮ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਸਕੂਲੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਉਹ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਨ, ਜੋ ਉਸਨੇ ਛੇ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹੀਆਂ।

ਸਫ਼ਲਤਾ ਦੀ ਜਿਸ ਸ਼ਿਖਰ ਉੱਤੇ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਅੱਜ ਪੁੱਜ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਅਕਤੀ ਜਮੀਨ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਪੈਸੇ ਅਤੇ ਸ਼ੋਹਰਤ ਦੇ ਘੁੰਮਡ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁੱਝ ਖੋਹ ਬਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਰੰਤੂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਅਸਲ ਪਾਠਸ਼ਾਲਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ ਆਮਿਰ ਇਸ ਲਈ ਬਰਕਰਾਰ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਨਾ ਤਾਂ ਕਦੇ ਘੁੰਮਡ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨਾਹੀਂ ਕਦੇ ਜਮੀਂ ਛੱਡੀ।

ਆਮਿਰ ਆਪਣੇ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਢੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅਸਲ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਜੀਅ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਢੱਲਣਾ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਮਹਾਵੀਰ ਦੇ ਉਸ ਕਥਨ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹੋਵੇ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕੁੱਝ ਸਿੱਖਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਦਾ ਬਰਤਨ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਾਲੀ ਕਰ ਲਵੋ।

ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦੁਹਰਾਅ ਨਾਂਅ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਅੱਜ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲੀ। ਇਹ ਇਸ ਵੱਲ ਹੀ ਸੰਕੇਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਕੁੱਝ ਨਵਾਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਾਲੀ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਨਵੀਂ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਦੀ ਸਪੱਸ਼ਟਵਾਦੀ ਨੀਤੀ ਵੀ ਉਸਦੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਦਾ ਮੁੱਖ ਹਿੱਸਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰੋਮਾਂ ਵਿੱਚ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਪੱਸ਼ਟਤਾ ਦਾ ਭਾਵ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਸਪੱਸ਼ਟਵਾਦੀ ਨੀਤੀ ਹੀ ਹੈ, ਜੋ ਉਸਨੂੰ 44 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨੌਜਵਾਨ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵਿਚਾਰਕ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸਪੱਸ਼ਟਵਾਦੀ ਨੀਤੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਧੰਨਵਾਦ
ਕੁਲਵੰਤ ਹੈਪੀ